Λοιπόν, απ την τελευταία φορά που προσπάθησα να συντάξω ενα κείμενο σοβαρού ύφους και τόνου έχει περάσει αρκετός καιρός.Στο λίγο αυτό διάστημα έκανα ένα μεγάλο άλμα: όχι απλά προσπερνόντας ηλικιακά τα 20 μου χρόνια, αλλά ξεπερνόντας το λεπτό διαχωριστικό όριο που χωρίζει τον άντρα απ' το αγόρι.Αποκόμισα εμπειρίες ζωής, εμπειρίες που θα με ακολουθούν για όσα χρόνια ζω. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα για τον χαμό της μητέρας μου, που εξ ορισμού είναι ένα θλιβερό γεγονός. αλλά εκείνα που κατάλαβα, εκείνα που μου έδωσε να καταλάβω εκείνα που μου δώσατε εσείς να καταλάβω.Γι αυτό από εδώ και πέρα θα εγκαινιάσω ένα νέο κομμάτι αναρτήσεων που θα αφορά τισ προσωπογραφίες.
Θέλω να ξεκινήσω με ένα άτομο, απλό, καθημερινό, θα του έδινε κανείς εμφατικά το επονύμιο ''άνθρωπος της διπλανής πόρτα'', το οποίο τόσο εγώ όσο και η μητέρα μου συμπαθούσε ιδιαιτέρως. Το όνομα αυτού Δημήτρης.Οικογενειάρχης γύρω στα 45 με 2 παιδιά, ένα εκ των οποίων τυγχάνει πολύ καλός μου φίλος.
Πάντα τον θυμάμαι να κάθονται με την μητέρα μου ξέχωρα στην κερκίδα και να συζητάν.Άπό το ύφος του και μόνο καταλάβαινες ότι η ανησυχία του ξεπερνούσε τα όρια των 6,25m και γινόταν ουσιαστική- ουσιαστικότερη από ένα απλό παιχνίδι μπάσκετ. Κύριο μέλημα τα παιδιά του. Δεν χολόσκαγε ιδιαίτερα αν τον παιδί του δεν έπαιζε αλλά ενοχλούνταν όταν εβλεπε την απουσία της ''ομάδας'' που σθεναρά προασπίζονταν. Χαίρονταν όταν μας έβλεπαε να γελάμε, συγκινούνταν όταν εμείς κλαίγαμε, νευρίαζε όταν εμείς φερόμασταν παιδιάστικα.
Ουτε μισή φορά δεν με αποκάλεσε παιδί. Η προσωπική του ζωή, του έμαθε ότι χρειάζεται να μεγαλώσεις πολύ πριν στο επιτάξει η ηλικία σου. Μίλαγε και μιλάει όταν πρέπει να μιλίσει. Τα λόγια του είναι ριζωμένα στην καρδιά του, εκφράζουν όλα όσα σκεφτεται και νοιώθει. Δεν διστάζει να πει αυτό που δεν του αρέσει, δεν διστάζει να θαυμάσει κάτι προτότυπο.Άλλωστε άνθρωπος έμεινε μέχρι τα 40+ του χρόνια. Το αληθινό του χαμόγελο και η εκφραστικότητα του δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια στον συνομιλητή του για το πόσο έγκυρα είνα τα λεγόμενα του.
Πρόσφατα πέρασε μια περιπέτεια υγείας και βγήκε θριαμβευτής. Όχι μόνο επειδή είχε καλούς γιατρούς αλλά επειδή μαζί του στην Γερμανία είχε 35 άτομα! Όσα ακριβώς τον περίμεναν στο αεροδρόμιο εκείνη την μέρα. Είμαι σίγουρος πως εκείνη την μέρα οι μόνοι που θα ήθελε να δει ήταν τα 2 παιδιά του. Ξέρω πως δεν ήθελε να τον δουν αδύναμο μετά από τις εξαντλιτικές επεμβάσεις,Θέλει να τον βλέπουν όρθιο όπως ακριβώς τον θυμούνταν.
Μία μέρα πριν φύγει μαζευτήκαμε σπίτι του και οι 4 φίλοι και μας επανέλαβε λόγια που κάθε φορά με κάνουν να τα πιστεύω ακόμα περισσότερο: ''Kοιτάξτε να μην χάσετε ποτέ αυτό που έχετε! Δεν ξέρετε η ζωή πως θα τα φέρει''. Εκείνη την μέρα είχε πιο δίκιο από κάθε φορα.
Η άγρια ομορφιά αυτού του ανθρώπου είναι καλά ριζωμένη στο ''εγώ'' του. Φαίνεται κάθε φορα που κοιτάει με τον ίδιο ακριβώς καλόκαρδο τρόπο. Φαίνεται κάθε φορά που θα χορέψει ''το ικαρώτικο'' με τον ίδιο κέφι. Φαίνεται όταν μιλάει σοβαρά και όταν δακρύζει.
Μήτσο να ξέρεις ότι ο Ολυμπιακός δεν έδωσε μόνο στο παιδί σου 4 φίλους ζωής αλλά και σε σένα άλλους τόσους και περισσότερους. Μεγάλος είσαι μεγάλος θα είσαι. Μάλιστα σε θεωρώ τον κύριο λόγο ανακωχής μου με τον Θεό.
(Η φωτογραφία είναι ορατή για ανθρώπους που επισκέπτονται το ιστολόγιό μου , δηλαδή περίπου 10 καλούς μου φίλους)
